จะรู้ได้อย่างไรว่างานที่ทำอยู่เข้าข่าย “สัญญาจ้างแรงงาน” หรือ “สัญญาจ้างทำของ” : มองผ่านคำพิพากษาฎีกาที่ 7699/2551

สาระสำคัญของคำพิพากษา

ข้อเท็จจริง

• โจทก์ฟ้องว่า จำเลยในฐานะพนักงานตรวจแรงงานได้มีคำสั่งที่  19/2548  ลงวันที่  25  กุมภาพันธ์  2548  วินิจฉัยว่า   นายจักรกฤษณ์ ชุ่มผึ้ง  เป็นลูกจ้างของโจทก์  ให้โจทก์จ่ายค่าจ้างค้างจ่ายจำนวน  6,166   บาทค่าล่วงเวลา 8,530 บาท รวมเป็นเงิน 14,696 บาท แก่นายจักรกฤษณ์

• โจทก์ได้รับทราบคำสั่งเมื่อวันที่  4  มีนาคม 2548 แต่ไม่เห็นพ้องด้วยกับคำสั่งของจำเลย นายจักรกฤษณ์มิใช่ลูกจ้างของโจทก์ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน   พ.ศ.2541 โจทก์เพียงว่าจ้างให้นายจักรกฤษณ์ให้บริการขับรถยนต์ตามสัญญา ซึ่งเป็นสัญญาจ้างทำของตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา   587  โจทก์ไม่มีอำนาจบังคับบัญชานายจักรกฤษณ์ให้ทำงานอื่นนอกเหนือจากที่ตกลงไว้ในสัญญาจ้างได้ ตามสัญญาว่าจ้างให้บริการข้อ 4 ยังแสดงให้เห็นว่า หากงานไม่สำเร็จ นายจักรกฤษณ์จะไม่ได้รับค่าจ้างและต้องจ่ายค่าเสียหายที่เกิดขึ้นเนื่องจากความไม่สำเร็จของงานให้แก่โจทก์ด้วย

• ในระหว่างปฏิบัติงานตามสัญญาจ้างนายจักรกฤษณ์เจตนาทำให้ทรัพย์สินของโจทก์และผู้อื่นเสียหายโดยเมื่อวันที่ 25  ธันวาคม  2547 นายจักรกฤษณ์ขับรถยนต์ของโจทก์หมายเลขทะเบียนษศ  6893  กรุงเทพมหานคร เพื่อนำผู้จัดการของโจทก์จากจังหวัดพระนครศรีอยุธยาไปโรงแรมเวสท์อินน์ นายจักรกฤษณ์ขับรถพุ่งเข้าชนรถยนต์หมายเลขทะเบียน  ษณ  9260  กรุงเทพมหานคร รถยนต์หมายเลขทะเบียน  ษข  8049กรุงเทพหมานคร  และรถยนต์หมายเลขทะเบียน  ปล  5837 กรุงเทพมหานครโดยเจตนา ทำให้รถยนต์ทั้งสี่คันได้รับความเสียหาย     

• บริษัทศรีเมืองประกันภัยจำกัดเรียกร้องให้โจทก์ ในฐานะเจ้าของรถยนต์คันก่อเหตุชดใช้ค่าเสียหายจากการกระทำละเมิดของนายจักรกฤษณ์    

• โจทก์จึงระงับการจ่ายเงินให้บริการตามสัญญาของนายจักรกฤษณ์ไว้ เพื่อชดใช้ค่าเสียหายที่เกิดขึ้น     

• คำสั่งของจำเลยไม่ชอบด้วยข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายขอให้เพิกถอนคำสั่งที่ 19/2548 ลงวันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2548 ของจำเลย

 ข้อเท็จจริงฝั่งจำเลย

• โจทก์เป็นนายจ้างของนายจักรกฤษณ์ ชุ่มผึ้ง 
• นายจักรกฤษณ์ไม่ยินยอมให้หักค่าจ้างและค่าล่วงเวลาชดใช้ค่าเสียหาย
• โจทก์จึงไม่สามารถหักเงินค่าจ้างและค่าล่วงเวลาของนายจักรกฤษณ์ได้   
• คำสั่งของจำเลยชอบด้วยข้อเท็จจริงและข้อกฎหมาย  ไม่มีเหตุเพิกถอน ขอให้ยกฟ้อง
• ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษายกฟ้อง

ข้อเท็จจริงจากการตรวจสำนวนประชุมปรึกษาจากศาลฎีกาแผนกแรงงาน

• โจทก์เป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด นายจักรกฤษณ์ ชุ่มผึ้ง เข้าทำงานกับโจทก์เมื่อวันที่  8  มีนาคม  2547  ตำแหน่งพนักงานขับรถ   ได้รับค่าจ้างเดือนละ  5,000บาท กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือนโดยจ่ายผ่านธนาคาร มีหนังสือสัญญาจ้างตามเอกสารหมาย  จล.3  มีวันเวลาทำงานคือวันจันทร์ถึงวันเสาร์  ตั้งแต่เวลา  8 นาฬิกา ถึง 17 นาฬิกา  หยุดวันอาทิตย์   

• เมื่อวันที่  25  ธันวาคม  2547   นายจักรกฤษณ์ขับรถยนต์ของโจทก์หมายเลขทะเบียน ษศ 6893 กรุงเทพมหานคร เพื่อนำผู้จัดการโจทก์จากจังหวัดพระนครศรีอยุธยาไปโรงแรมเวสท์อินน์ กรุงเทพมหานคร  นายจักรกฤษณ์ขับชนรถยนต์อื่นจำนวน  3  คัน ทำให้รถยนต์ของโจทก์และรถยนต์คู่กรณีทั้งหมดได้รับความเสียหาย ตามเอกสารหมาย จล.4 และจล.5

• พนักงานสอบสวนสอบสวนที่เกิดเหตุแล้วมีความเห็นว่า นายจักรกฤษณ์ขับรถโดยประมาทเป็นเหตุให้ทรัพย์ของผู้อื่นเสียหาย  เปรียบเทียบปรับ 1,000  บาท นายจักรกฤษณ์ยินยอมชำระค่าปรับ 

• ต่อมาวันที่  27  ธันวาคม 2547 นายจักรกฤษณ์เข้าบริษัทเพื่อปฏิบัติหน้าที่  นายวจีเทพ  สาสิงห์ ผู้บังคับบัญชาแจ้งว่าโจทก์เลิกจ้างแล้วโดยให้มีผลตั้งแต่วันที่ 25 ธันวาคม 2547 เป็นต้นไป อ้างเหตุว่านายจักรกฤษณ์เจตนาทำให้ทรัพย์สินของบริษัทได้รับความเสียหาย โดยบอกเลิกจ้างด้วยวาจา และโจทก์คงค้างจ่ายค่าจ้าง  ค่าล่วงเวลา  ค่าทำงานในวันหยุด ค่าแท็กซี่นับแต่วันที่  20  พฤศจิกายน  2547  ถึงวันที่  25  ธันวาคม  2547    แก่นายจักรกฤษณ์เป็นเงิน 14,323.33  บาท 

• ต่อมาวันที่  29  ธันวาคม 2547 นายจักรกฤษณ์ยื่นคำร้องต่อจำเลยว่าโจทก์ไม่จ่ายค่าจ้าง จำเลยเรียกโจทก์มาชี้แจงโจทก์มอบหมายให้นายวจีเทพเป็นผู้ให้ถ้อยคำ เลยสอบถ้อยคำนายจักรกฤษณ์และตัวแทนโจทก์แล้วบันทึกคำให้การไว้ โดยตัวแทนโจทก์นำสำเนาหนังสือสัญญาจ้างระหว่างโจทก์กับนายจักรกฤษณ์ และสำเนาบันทึกถ้อยคำที่นายจักรกฤษณ์ให้แก่ตัวแทนของบริษัทผู้รับประกันภัยรถยนต์ของโจทก์มามอบให้เป็นพยานหลักฐาน         

• ส่วนนายจักรกฤษณ์นำเอกสารรายการค่าจ้างค้างจ่าย สำเนารายงานประจำวันเกี่ยวกับคดีในวันเกิดเหตุและสำเนาใบเสร็จรับเงินค่าปรับมาแสดง

• หลังสอบพยานบุคคลและพยานเอกสารแล้ว เห็นว่าโจทก์มีฐานะเป็นนายจ้างของนายจักรกฤษณ์และค้างจ่ายค่าจ้าง ค่าล่วงเวลาแก่นายจักรกฤษณ์จริง จึงมีคำสั่งที่ 19/2548   ลงวันที่  25  กุมภาพันธ์ 2548 ให้โจทก์จ่ายค่าจ้างและค่าล่วงเวลาแก่นายจักรกฤษณ์เป็นเงิน 14,696  บาท  ได้แจ้งคำสั่งให้โจทก์และนายจักรกฤษณ์ทราบ โจทก์เห็นว่าคำสั่งของจำเลยไม่ชอบจึงนำคดีมาฟ้องภายในกำหนดเวลาตามกฎหมาย รายละเอียดตามสำเนาการสอบสวนเอกสารหมาย จล.6

• โจทก์ยอมรับว่าค้างจ่ายค่าจ้าง ค่าล่วงเวลาแก่นายจักรกฤษณ์จริงและยินยอมชำระให้แก่นายจักรกฤษณ์ หากศาลเห็นว่าเป็นสัญญาจ้างแรงงานโดยนายจักรกฤษณ์ยอมรับเงินเท่าจำนวนค้างจ่ายจริงคือ 14,323.33    บาท 

• ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า จากลักษณะงานที่คู่ความแถลงรับข้อเท็จจริงร่วมกันและตามหนังสือสัญญาได้ความว่า    นายจักรกฤษณ์มีวันเวลาทำงานปกติตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์ เวลา 8 นาฬิกา ถึง 17 นาฬิกา วันหยุดคือวันอาทิตย์และวันที่โจทก์กำหนดให้เป็นวันหยุด โดยในสัญญายังได้ระบุกฎข้อบังคับว่า หากนายจักรกฤษณ์ไม่สามารถไปทำงานได้ตามปกติ ต้องแจ้งให้โจทก์รับทราบล่วงหน้า หากไม่แจ้งถือว่านายจักรกฤษณ์ขาดงานและจะถูกหักค่าจ้างในวันนั้น  ท้ายสัญญายังระบุว่า  วันไหนที่โจทก์ไม่ได้ใช้บริการ นายจักรกฤษณ์ต้องมาทำหน้าที่อื่นที่โจทก์มอบหมาย  เวลาว่างจากการขับรถ นายจักรกฤษณ์ต้องช่วยทำงานอื่นที่โจทก์มอบหมายให้ทำ  หากนายจักรกฤษณ์ไม่ปฏิบัติตามข้อสัญญา    โจทก์จะยกเลิกสัญญาทันทีโดยไม่ต้องแจ้งล่วงหน้า           

• แสดงว่าการทำงานของนายจักรกฤษณ์ขึ้นอยู่กับการสั่งงานของโจทก์หากนายจักรกฤษณ์ไม่ปฏิบัติตามมีโทษ คือถูกหักค่าจ้างและถูกเลิกจ้างได้ การทำงานของนายจักรกฤษณ์จึงต้องอยู่ภายใต้การควบคุมบังคับบัญชาของโจทก์   ค่าบริการขับรถ   ค่าล่วงเวลาค่าทำงานในวันหยุดตามที่โจทก์และนายจักรกฤษณ์ตกลงกันนั้น ถือเป็นเงินที่โจทก์ตกลงจ่ายให้แก่นายจักรกฤษณ์  เป็นค่าตอบแทนในการทำงานตามสัญญาสำหรับระยะเวลาการทำงานปกติเป็นรายชั่วโมง  รายวัน  รายสัปดาห์   รายเดือนมิใช่ค่าจ้างที่จ่ายให้โดยถือเอาความสำเร็จของการทำงานเป็นสำคัญ 

• แม้หนังสือสัญญาข้อ    4    ตอนท้ายจะระบุความว่า หากนายจักรกฤษณ์ขาดงานนายจักรกฤษณ์จะต้องออกค่าใช้จ่ายในการเดินทางวันนั้นให้แก่โจทก์และสัญญาข้อ 9  ที่ระบุว่า  กรณีที่นายจักรกฤษณ์ทำการฝ่าฝืนกฎจราจรและมีการเสียค่าปรับนายจักรกฤษณ์จะต้องรับผิดชอบเอง   ยกเว้นโจทก์บอกให้กระทำโจทก์จะเป็นผู้รับผิดชอบเองนั้น      เป็นเพียงข้อสัญญาตกลงความรับผิดชอบของคู่สัญญาที่คู่สัญญาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก่อขึ้น  มิใช่เป็นข้อแสดงว่าคู่สัญญามีเจตนาถือเอาผลสำเร็จของงานเป็นสำคัญ   

• จากลักษณะงานและหนังสือสัญญาระหว่างโจทก์กับนายจักรกฤษณ์ถือเป็นสัญญาจ้างแรงงาน  มิใช่สัญญาจ้างทำของ   เมื่อโจทก์คงค้างจ่ายค่าจ้างและค่าล่วงเวลาแก่นายจักรกฤษณ์ โจทก์จึงต้องจ่ายค่าจ้างค้างจ่ายและค่าล่วงเวลาให้แก่นายจักรกฤษณ์จำนวน  14,323.33  บาท

• โจทก์อุทธรณ์ว่า  สัญญาเอกสารหมาย  จล.3  เป็นสัญญาจ้างทำของ  มิใช่สัญญาจ้างแรงงานดังที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัย โจทก์ไม่มีอำนาจบังคับบัญชานายจักรกฤษณ์ให้ทำงานอื่นนอกเหนือจากที่ตกลงกันไว้ตามสัญญาจ้าง หากนายจักรกฤษณ์ไม่ขับรถยนต์ให้โจทก์ตามสัญญา   โจทก์มีสิทธิเพียงหักเงินค่าบริการในวันนั้น  ทั้งหากนายจักรกฤษณ์ฝ่าฝืนกฎจราจร  นายจักรกฤษณ์ต้องรับผิดชอบเสียค่าปรับเอง  หากนายจักรกฤษณ์ยกเลิกสัญญาโดยไม่แจ้งล่วงหน้า 30 วัน จะต้องชดใช้ค่าเสียหายที่เกิดขึ้น    การกำหนดเวลาทำงานและวันหยุดเพียงเพื่อให้นายจักรกฤษณ์มาทำงานทันเวลาเดินทางของผู้บริหาร      

• แม้สัญญาระบุว่าหากนายจักรกฤษณ์ไม่ปฏิบัติตามสัญญาโจทก์ สามารถเลิกสัญญาได้ทันทีก็เป็นเงื่อนไขให้ปฏิบัติตามสัญญาอย่างเคร่งครัดเท่านั้น       มิใช่เป็นการบังคับบัญชา และแม้หมายเหตุท้ายสัญญาระบุว่า ในกรณีผู้บริหารโจทก์เดินทางไปต่างประเทศนายจักรกฤษณ์ต้องมาทำงานในสิ่งที่โจทก์มอบหมายก็เป็นเพียงข้อตกลงในสัญญาเท่านั้น   หากนายจักรกฤษณ์ไม่ตกลงก็จะไม่ได้รับค่าตอบแทนในช่วงเวลานั้น สัญญาระหว่างโจทก์กับนายจักรกฤษณ์จึงเป็นสัญญาจ้างทำของ

• พิเคราะห์แล้วหนังสือสัญญาเอกสารหมาย  จล.3 เป็นหนังสือสัญญาระหว่างนายจักรกฤษณ์ซึ่งในสัญญาระบุว่าเป็นผู้ให้บริการขับรถฝ่ายหนึ่ง   กับโจทก์ซึ่งเป็นผู้ใช้บริการอีกฝ่ายหนึ่งข้อความในสัญญาแยกเป็นรายหัวข้อดังนี้

• หัวข้อแรกระบุว่า“ผู้ให้บริการขับรถต้องมีคุณสมบัติดังต่อไปนี้ 1.ต้องมีความรู้เกี่ยวกับเครื่องยนต์เป็นอย่างดีและต้องศึกษาเส้นทางในการเดินรถอยู่เสมอ 2. ดูแลสภาพรถยนต์ให้ใช้งานได้ดีและทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ 3. มีความซื่อสัตย์และขยันหมั่นเพียรในการทำงานและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน 4. ต้องตรงต่อเวลา เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินให้ติดต่อผู้ใช้บริการทราบทุกครั้ง 5.  ต้องมีกิริยา  มารยาท  สุภาพ พูดจาไพเราะและแต่งกายให้สะอาดเรียบร้อย”

• หัวข้อที่สองระบุว่า “กฎข้อบังคับที่ผู้ให้บริการขับรถจะต้องปฏิบัติตาม 1. วันเวลาให้บริการขับรถคือวันจันทร์ถึงวันเสาร์เวลา 8.00 น.  ถึง 17.00  น.   วันหยุดคือวันอาทิตย์และวันที่ผู้ใช้บริการกำหนดให้เป็นวันหยุด  2.  กรณีเกิดการเจ็บป่วยไม่สามารถมาทำงานได้  ให้แจ้งผู้ใช้บริการทราบทุกครั้งก่อนถึงเวลานัดให้มาทำงาน 1 ชั่วโมง 3.   กรณีไม่สามารถมาทำงานได้โดยมีธุระจำเป็น ต้องแจ้งให้ผู้ใช้บริการทราบล่วงหน้าอย่างน้อย3 วัน 4. ในกรณีที่ถึงเวลานัดที่ผู้ใช้บริการนัดล่วงหน้าไว้แล้ว แต่ผู้ให้บริการไม่มาทำงาน  ผู้ใช้บริการถือว่าผู้ให้บริการขาดงานและจะหักค่าจ้างในวันนั้น  และผู้ให้บริการจะต้องออกค่าใช้จ่ายในการเดินทางในวันนั้นให้แก่ผู้ใช้บริการ  5.  ถ้าผู้ให้บริการรู้ว่ามาไม่ทัน ต้องติดต่อให้ผู้ใช้บริการทราบถึงสาเหตุและรับคำสั่งจากผู้ใช้บริการเพื่อดำเนินการต่อไป  6.  หากผู้ให้บริการขับรถและผู้ใช้บริการต้องการจะยกเลิกการให้บริการและใช้บริการจะต้องแจ้งให้แต่ละฝ่ายทราบล่วงหน้าอย่างน้อย  30 วัน   7. ถ้าผู้ให้บริการขับรถยกเลิกสัญญานี้ปราศจากการแจ้งล่วงหน้า30 วัน ก่อนถึงวันที่ยกเลิกสัญญา   ผู้ให้บริการจะต้องชดใช้ค่าเสียหายหรือค่าใช้จ่ายซึ่งมีสาเหตุจากการยกเลิกสัญญาฉบับนี้   เป็นต้นว่า ค่าใช้จ่ายในการสรรหาผู้ให้บริการใหม่    ความแตกต่างของค่าจ้างระหว่างผู้ให้บริการเก่ากับผู้ให้บริการใหม่ หรือค่าใช้จ่ายใด  ๆ ที่มีสาเหตุจากการยกเลิกสัญญาของผู้ให้บริการ 8. ... 15.  ภายหลังจากการให้บริการ    ผู้ให้บริการต้องนำรถของผู้ใช้บริการไปจอดยังที่ที่ผู้ใช้บริการกำหนด”

• หัวข้อที่สามระบุว่า “ค่าบริการ 1. ค่าบริการขับรถเดือนละ  5,000  บาท  2.  ค่าล่วงเวลาวันทำงานปกติชั่วโมงละ  40  บาท  3.  ค่าล่วงเวลาในวันหยุดชั่วโมงละ 60  บาท  4. ค่าทำงานในวันหยุดเกิน 4 ชั่วโมง 300 บาท  5. ค่าทำงานในวันหยุดน้อยกว่า  4  ชั่วโมง 150  บาท 6. ค่าแท็กซี่หลัง 23.00 น. 100  บาท  ผู้ใช้บริการจะจ่ายเงินให้ทุก  ๆ  สิ้นเดือน โดยเริ่มนับจากวันที่ 21 ถึงวันที่ 20 ของเดือนถัดไป”

• ส่วนหัวข้อสุดท้ายระบุว่า “หมายเหตุกรณีท่านไม่ปฏิบัติตามข้อใดข้อหนึ่งในสัญญาฉบับนี้     ผู้ใช้บริการจะยกเลิกการให้บริการขับรถของท่านทันทีโดยไม่ต้องแจ้งล่วงหน้า  วันไหนที่ผู้ใช้บริการไม่ได้ใช้บริการ   เช่น  ไปต่างประเทศผู้ให้บริการต้องมาทำหน้าที่อื่นที่ผู้ใช้บริการมอบหมายเวลาว่างจากการให้บริการขับรถ ผู้ให้บริการต้องช่วยทำงานอื่นที่ผู้ใช้บริการมอบหมายให้ทำ”

• เมื่อพิจารณาจากข้อความในสัญญาดังกล่าวจะเห็นได้ว่าโจทก์ได้วางข้อกำหนดกฎเกณฑ์ไว้ว่าในระหว่างที่นายจักรกฤษณ์ขับรถให้โจทก์ นายจักรกฤษณ์จะต้องปฏิบัติตัวอย่างไร จึงจะมีคุณสมบัติครบถ้วนในหัวข้อแรกโดยเฉพาะต้องมีความซื่อสัตย์ขยันหมั่นเพียรในการทำงาน มีกริยามารยาทสุภาพเรียบร้อย ซึ่งคุณสมบัติดังกล่าวนี้โดยปกติแล้วเป็นคุณสมบัติของลูกจ้างที่นายจ้างในสัญญาจ้างแรงงานประสงค์จะให้ลูกจ้างปฏิบัติ มิใช่คุณสมบัติที่จำเป็นของผู้รับจ้างในสัญญาจ้างทำของ เพราะสัญญาจ้างทำของมุ่งถึงผลสำเร็จของการงานที่ว่าจ้างนั้นเป็นสำคัญ  

• ทั้งเมื่อพิจารณาในหัวข้อที่สองซึ่งเป็นกฎข้อบังคับที่บังคับให้นายจักรกฤษณ์จะต้องปฏิบัติตามแล้วจะเห็นได้ชัดเจนว่าโจทก์มีข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานให้นายจักรกฤษณ์ปฏิบัติตาม มีวันเวลาทำงานวันใดวันหยุดวันใด  หากไม่อาจมาทำงานได้จะต้องปฏิบัติอย่างไร หากไม่ปฏิบัติตามนั้นจะมีผลอย่างไร    ซึ่งเป็นการใช้อำนาจบังคับบัญชาในการปฏิบัติงานของนายจักรกฤษณ์โดยแท้ หาใช่นายจักรกฤษณ์ทำงานได้โดยอิสระเพียงเพื่อให้ได้ผลสำเร็จของงานเท่านั้นไม่

• ทั้งในหัวข้อที่สามในเรื่องค่าบริการแล้วยิ่งเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นเงินที่โจทก์ตกลงจ่ายให้แก่นายจักรกฤษณ์เป็นรายเดือนตอบแทนการทำงานตลอดระยะเวลาที่นายจักรกฤษณ์ทำงานให้โจทก์โดยกำหนดค่าล่วงเวลา ค่าล่วงเวลาในวันหยุด ค่าทำงานในวันหยุดให้ด้วย     หาใช่โจทก์จ่ายสินจ้างให้นายจักรกฤษณ์เพื่อผลสำเร็จแห่งการงานที่ทำอันจะเป็นสัญญาจ้างทำของไม่ ยิ่งไปกว่านั้นในหัวข้อสุดท้ายที่ระบุเป็นหมายเหตุไว้ยังมีข้อความกำหนดไว้ด้วยว่าวันไหนที่ผู้ใช้บริการไม่ได้ใช้บริการ   เช่น   ไปต่างประเทศ    ผู้ให้บริการต้องมาทำหน้าที่อื่นที่ผู้ใช้บริการมอบหมาย ซึ่งหมายความว่านอกเหนือจากหน้าที่ขับรถตามสัญญาแล้ว  ยังมีกรณีที่นายจักรกฤษณ์ต้องทำงานอื่นตามที่โจทก์มอบหมายอีกด้วย     ค่าตอบแทนในการทำงานจึงมิใช่เพียงเพื่อผลสำเร็จของการงานที่ทำคือการขับรถเท่านั้น   แต่เป็นการจ่ายค่าจ้างตลอดเวลาที่ทำงานให้ไม่ว่าเป็นงานหน้าที่ใดโดยกำหนดจ่ายเป็นรายเดือน            

• สัญญาจ้างระหว่างโจทก์กับนายจักรกฤษณ์จึงมีลักษณะเป็นสัญญาจ้างแรงงานมิใช่สัญญาจ้างทำของดังที่โจทก์อุทธรณ์ ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยมานั้นชอบแล้ว อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น

โดยสรุป : ท่านสามารถพิจารณาความแตกต่างของสัญญาจ้างแรงงานกับสัญญาจ้างทำของ ได้จากตารางด้านล่างนี้