สถานประกอบการหรือนายจ้างย่อมมีอำนาจในการบริหารและบังคับบัญชาพนักงาน ในที่นี้รวมถึงการกำหนดสถานที่ทำงานของพนักงานด้วยเช่นกัน

แม้จะปรากฏว่าคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์มีคำสั่งให้นายจ้างรับพนักงานกลับเข้าทำงานในตำแหน่งเดิม หรือไม่ต่ำกว่าเดิม ในอัตราค่าจ้างเดิม

แต่ในเมื่อปรากฏว่าคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ไม่ได้ระบุว่า นายจ้างต้องมอบหมายงานให้พนักงานทำในสถานประกอบการหรือโรงงานเดิมเท่านั้น เพราะนายจ้างย่อมมีอำนาจในการบริหารและบังคับบัญชาพนักงานของตนเองได้

อีกทั้งยังปรากฏว่าการมอบหมายงานให้แก่พนักงานก็ไม่ได้เป็นการเพิ่มภาระ หรือเป็นการกลั่นแกล้งพนักงานแต่อย่างใด

ดังนั้นการที่นายจ้างให้พนักงานไปทำงาน ณ โรงงานอื่น ซึ่งเป็นของนายจ้างเช่นเดียวกัน แต่ไม่ใช่โรงงานเดิมที่พนักงานเคยทำงาน ซึ่งอยู่ห่างจากโรงงานเดิม 2 กิโลเมตร โดยพนักงานยังคงทำงานในตำแหน่งเดิมหรือไม่ต่ำกว่าเดิมในอัตราค่าจ้างเดิม

ก็ถือได้แล้วว่าองค์กรได้ปฏิบัติตามคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ทุกประการแล้ว

พนักงานไม่สามารถบังคับให้ องค์กรรับพนักงานกลับไปทำงานยังโรงงานเดิมที่พนักงานเคยทำได้

อ้างอิงจากคำพิพากษาฎีกาที่ 3801-3842/2553 โดยโจทก์ ได้แก่นายทักษิณ ชื่นชม ที่ 1 กับพวก 24 คน  ส่วนจำเลย ได้แก่ บริษัทไทยซัมมิท อิสเทิร์น ซีบอร์ด โอโตพาร์ทอินดัสตรี 

โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ยื่นฟ้องจำเลยว่า ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่ 329-577/2550 และถือว่าจำเลยไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างฉบับลงวันที่ 19 มกราคม 2550 ไม่ให้โจทก์เข้าทำงานในตำแหน่งหน้าที่เดิมและได้รับสิทธิในการทำงานล่วงเวลา

ซึ่งก่อนหน้าที่จำเลยจะประกาศปิดงานนั้น โจทก์ได้ทำงานล่วงเวลาเฉลี่ยประมาณเดือนละ 70 ชั่วโมง ปัจจุบันจำเลยไม่ให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำงานล่วงเวลาเลย ทั้งๆที่ พนักงานคนอื่นของจำเลยที่ไม่ได้ถูกปิดงานก็ยังคงทำงานล่วงเวลาได้ไม่น้อยกว่าเดือนละ 70 ชั่วโมง ถือว่าจำเลยเปลี่ยนแปลงสภาพการจ้างในทางไม่เป็นคุณกับโจทก์ทั้งยี่สิบสี่

ขอให้บังคับจำเลยปฏิบัติตามสัญญาจ้างแรงงานหรือข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างโดยให้จำเลยเลิกกลั่นแกล้งโจทก์ทั้งยี่สิบสี่ โดยให้จำเลยรับโจทก์ทั้งยี่สิบสี่กลับเข้าทำงานในตำแหน่งหน้าที่เดิมหรือไม่ต่ำกว่าเดิมในสถานที่ทำงานเดิม ก่อนที่จะมีการปิดงานวันที่ 26 ธันวาคม 2549 ตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างฉบับลงวันที่ 19 มกราคม 2550

ทั้งให้จำเลยอนุญาตให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำงานล่วงเวลาได้ไม่น้อยกว่า 70 ชั่วโมง หรือเช่นพนักงานอื่นของจำเลย และให้จำเลยปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานสัมพันธ์ โดยให้จำเลยปฏิบัติตามคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่ 329-577/2550 ให้จำเลยเลิกการกระทำที่ไม่เป็นธรรมต่อโจทก์ทั้งยี่สิบสี่และมอบหมายงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำงานในตำแหน่งหน้าที่ไม่ต่ำกว่าเดิมและสถานที่เดิม            

จำเลยให้การว่า บันทึกฉบับลงวันที่ 19 มกราคม 2550 มิใช่ข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างตามความในมาตรา 5 แห่ง พรบ.แรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. 2518 แต่บันทึกดังกล่าวเป็นเพียงบันทึกของพนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานกรณีที่จำเลยกับสหภาพแรงงานฟอร์ดและมาสด้า แห่งประเทศไทย สมัครใจตั้งผู้ชี้ขาดข้อพิพาทแรงงาน

จำเลยจัดงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำที่โรงงาน 3 ไม่ถือว่าเป็นการกลั่นแกล้งโจทก์ทั้งยี่สิบสี่ และถือได้ว่าจำเลยได้ปฏิบัติตามคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่ 329-577/2550 แล้ว

เพราะคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ดังกล่าวให้จำเลยมอบหมายงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำภายในกำหนด 10 วัน นับแต่วันที่จำเลยทราบคำสั่ง จำเลยทราบคำสั่งแล้วให้มอบหมายให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำงานที่โรงงานดังกล่าว ซึ่งอธิบดีกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานได้รับรองแล้ว ถือว่าจำเลยได้ปฏิบัติตามคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์แล้ว

โจทก์ยี่สิบสี่ไม่มีอำนาจฟ้องขอให้ศาลสั่งให้จำเลยอนุญาตให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำงานล่วงเวลาเดือนละ 70 ชั่วโมง เพราะการอนุญาตให้พนักงานทำงานล่วงเวลานั้นขึ้นอยู่กับเหตุผลและความจำเป็น ซึ่งถือเป็นอำนาจการบริหารการจัดการของจำเลย

ประกอบกับพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 บัญญัติไม่ให้นายจ้างให้ลูกจ้างทำงานล่วงเวลาหากไม่ได้รับความยินยอมจากลูกจ้าง จำเลยจึงไม่มีอำนาจสั่งให้ลูกจ้างทำงานล่วงเวลาได้ ขอให้ยกฟ้อง                  

ศาลแรงงานภาค 2 พิจารณาแล้ว พิพากษายกฟ้องโจทก์ทั้งยี่สิบสี่สำนวน โจทก์ทั้งยี่สิบสี่อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา 

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานภาค 2 ฟังข้อเท็จจริงและวินิจฉัย วันเริ่มเป็นลูกจ้างของโจทก์แต่ละคน  ค่าจ้างของโจทก์แต่ละคนคือ เงินเดือน  เบี้ยกันดาร  วันที่จ่ายค่าจ้างแต่ละคน  เป็นไปตามคำฟ้องของโจทก์แต่ละคน

สหภาพแรงงานยื่นข้อเรียกร้องเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2549  ข้อเรียกร้องไม่สามารถตกลงกันได้  ทั้งสองฝ่ายสมัครใจตั้งผู้ชี้ขาดแรงงาน  ตามสำเนาบันทึกฉบับลงวันที่ 19 มกราคม 2550 โจทก์ทั้งยี่สิบสี่และลูกจ้างอีกประมาณ 200 กว่าคน  ได้ยื่นข้อเรียกร้องต่อคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์

คณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์มีคำสั่งที่ 329-577/2550  ให้จำเลยมอบหมายงานให้แก่โจทก์ทั้งยี่สิบสี่และลูกจ้างที่ยื่นข้อเรียกร้อง 

หลังจากนั้นจำเลยได้ปฏิบัติตามคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์  มีการมอบหมายงานให้ทำที่โรงงาน 3 ซึ่งไม่ใช่สถานที่เดิมที่โจทก์ทั้งยี่สิบสี่และลูกจ้างผู้ยื่นข้อเรียกร้องเคยทำงานอยู่ 

ต่อมาประธานสหภาพแรงงานได้มีหนังสือและขอเข้าพบรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงาน  ได้มีการประชุมร่วมกันและได้มีการมาตรวจสอบสถานที่ทำงานโรงงาน 3  ถือว่าจำเลยได้มอบหมายงานให้ลูกจ้างทำแล้วตามคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์

การมอบหมายงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำงานที่โรงงาน 3 ตำแหน่งหน้าที่เดิม  โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ร้องเรียนต่อคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ ซึ่งคณะกรรมการดังกล่าวให้ความเห็นว่า  ให้จำเลยจัดการให้ลูกจ้างทั้งหมดเข้าทำงานตามสภาพการจ้างเดิมและตามข้อตกลงฉบับลงวันที่ 19 มกราคม 2550

มีปัญหาต้องวินิฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งยี่สิบสี่ว่า จำเลยปฏิบัติตามคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่ 329-577/2550 ลงวันที่ 15 พฤษภาคม 2550  ที่ให้จำเลยมอบหมายงานให้แก่โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ถูกต้องแล้วหรือไม่ 

เห็นว่า  หลังจากคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์มีคำสั่งแล้ว  จำเลยรับโจทก์ทั้งยี่สิบสี่และลูกจ้างยื่นข้อเรียกร้องเข้าทำงานในตำแหน่งเดิม  หรือไม่ต่ำกว่าเดิม  ในอัตราค่าจ้างเดิม  แต่ให้ไปทำงานที่โรงงาน 3 เป็นโรงงานของจำเลยอีกแห่งหนึ่ง ห่างจากโรงงานเดิมที่โจทก์ทั้งยี่สิบสี่เคยทำงานอยู่ก่อนที่จำเลยจะประกาศปิดงานประมาณ 2 กิโลเมตร 

ซึ่งตามคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ให้จำเลยมอบหมายงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่และผู้ยื่นข้อเรียกร้องทำนั้นไม่ได้ระบุว่าต้องมอบหมายงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำในสถานประกอบการหรือโรงงานเดิม 

เพราะนายจ้างย่อมมีอำนาจในการบริหารและบังคับบัญชาลูกจ้าง  ซึ่งนายจ้างอาจมีเหตุผลอื่นที่จำเป็นและสมควรในการบริหารงานของตนเองได้ 

ทั้งการมอบหมายงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำก็ไม่เป็นการเพิ่มภาระแก่โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ หรือเป็นการกลั่นแกล้งโจทก์ทั้งยี่สิบสี่อย่างไร

ดังนั้นการที่จำเลยมอบหมายงานให้โจทก์ทั้งยี่สิบสี่ทำงานในตำแหน่งไม่ต่ำกว่ากว่าเดิมในอัตราค่าจ้างไม่ต่ำกว่าเดิม  แม้ไม่ใช่สถานประกอบการหรือโรงงานเดิมแต่เป็นสถานประกอบการหรือโรงงานของจำเลยก็ถือได้ว่า 

จำเลยได้ปฏิบัติตามคำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์แล้ว  ที่ศาลแรงงานภาค 2 วินิจฉัยนั้นศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย  อุทธรณ์ของโจทก์ทั้งยี่สิบสี่ฟังไม่ขึ้น 

พิพากษายืน